Van de Turks and Caicos naar de Dominicaanse Republiek.

Luperon, 18 maart 2012.
Er was een  zgn "weather window" voorspeld van zegge en schrijve een krappe 2 dagen. Dus maandagmorgen 5 maart om 6 uur bij dageraad vertrokken bij de South Side Marina, op het eiland Providencialis van de Turks and Caicos Eilanden. Pal tegenwind tot 's avonds 8 uur. Brullende motor en korte golfslag, dus heel snel ging het allemaal niet. Onderweg nog zelfs een koraalkopje geraakt met het roer,( over de platen is de diepte 3-4 meter) dat sloeg prompt door de breekpen heen, een kleinigheidje, ja dat maakt Casper in een handomdraai, en dan kijk je weer even beter uit naar donkere plekken. Maar goed, dat hou je dan ook weer niet vol. Je kan ook niet 14 uur op de boeg gaan staan. Het laatste stuk tegenwind over dieper water. Het weather window hield het daarna voor gezien, en het begon pittig te waaien uit het oosten met wel 22-26 knopen ( 6-7 Bf). Gelukkig konden we toen motorsailen en daarna al spoedig afvallen en begon de race naar de DR. We voeren zo'n beetje 70 graden  aan de wind. Forse golven, die over het dek spoelden. Wachtlopen om de 2 uur. Als je lag zag je het groene water over de ramen spoelen, af en toe tenminste. Het was bijna volle maan, dus ondanks de harde wind was het prachtig buiten. Ik zat dan als het mijn wacht was, in de deuropening op een kussen en keek af en toe links en rechts om het buiskapje. Gelukkig een rustig gebied: nauwelijks scheepvaart. Ook geen walvissen, die hier dus wel voorkomen.

Domino is zeer populair in de Dominicaanse Republiek.

 's Morgens om 10 uur kwamen we aan. Helemaal tevreden. Lekker gegeten hier. Veel couleur locale.

De vuilnisman

Houten huisjes, verzakt, in felle kleuren; groen. geel, oranje, paars geschilderd.  Wendy's Bar met "Gringo's welcome" erop.

Wendy's Bar

Dat is voor ons blanken bedoeld.

Het is een vriendelijke bevolking, die steeds "Ola" of "buenos dias" zegt.
Golfplaten daken, kippen, honden, ezeltjes, paardjes.

Generaal Luperon, bevrijder van de DR

Een heel circus bij het inklaren, dat weer wel. Eerst komt de COMANDANTE met 3 maten aan boord. pistool op de heup in camouflage-uniform. Schip werd vluchtig doorzocht. Achteraf hoorden we, dat ze meestal aandringen op een geschenk, drank. of pilsjes of zo. Wisten we niet, en na de heftige overtocht was de boot ook nog enigszins een chaos. Daarna naar de wal. Naar de meneer van de immigration, naar de meneer van de visa, naar de mevrouw van de haven, naar de meneer van de "agriculture", wat die nou weer met ons te maken had was onduidelijk. Ze zaten allemaal buiten onder een boom, op keukenstoelen, hun kantoortjes bestonden uit net zulke keten als waar wij met de praktijk in hebben gezeten, maar dan niet aan elkaar gekoppeld. Binnen hingen een gordijn van gaas en draperie, met een portret van Mr "Danilo,"de huidige president, heel groot portret. Na deze bezoekjes waren we ruim $100,- lichter gemaakt.
Ook moet Captain Steve vermeld worden, die een Amerikaan is, getrouwd met een Dominicaanse vrouw. Zij hebben een mooie grote eettent, waar je onder een rieten dak zit. Het hele gebeuren is 15x15 meter, en is helemaal open, het dak is gesteund op pilaren. Er staan makkelijke stoelen, je kan er internetten en je was laten doen. Ze hebben ook een droger, dus beter.

De was drogen op het prikkeldraad

Je ziet namelijk bij andere lavanderia's dat je was buiten op het prikkeldraad gedroogd wordt. Wel handig, heb je geen knijpers nodig, maar er zou natuurlijk een gaatje in kunnen komen. Een minpuntje: de motor van de bijboot heeft opnieuw hetzelfde probleem: Mr Sjallah nu ver weg natuurlijk, dus goede raad is duur: we willen nu echt een nieuwe:  we zijn daarom in een zeer oude gehuurde auto naar Puerto Plata gereden naar pescaderia Tony Fish, die als bij-nering in nieuwe Yamaha's doet.

APK ?

  Hebben nu dan een nieuwe motor. Inderdaad veel goedkoper dan in Provo. Maar ja, al met al zuur, natuurlijk. Maar daar gaan we ons maar weer overheen zetten. We wisten helemaal niet waar de straat waar we moesten zijn was, maar dat loste zich zo op: een brommer-jongen reed voor ons uit en bracht ons op de juiste plek.Het miegelt hier van de brommertjes, voor $$ 30,-, dit is 30 pesos kan je achterop, wordt je ergens naar toe gebracht, allemaal zonder helm natuurlijk.

De " motoconcho's" 

1 dollar is 34 pesos, is 75 eurocent. Een vreselijk gereken steeds.
Het Spaans gaat helemaal niet slecht. Ik oefen en zoek woordjes op. Ze verstaan me redelijk, maar als ze terug gaan praten versta ik er niet heel veel van, behalve als ik vraag: poco mas despacio por favor ( graag langzamer svp). Casper was in elk geval onder de indruk.      PS Casper heeft intussen kans gezien onze oude motor nog te verkopen voor $400,-, aan iemand, die van 2 1 moter wilde maken.  Later hoorden we, dat hij nog steeds aan het sleutelen was, maar hij wist, waar hij aan begon, dus ons schuldgevoel is alweer wat aan het zakken.

Water wordt bezorgd door "Papu" .

Van de Bahama's naar de Turks and Caicos Eilanden.

2012-02-28, South Side Marina, Providenciales, Turks and Caicos Islands.

We zijn inderdaad alweer een stuk naar het Zuid-Oosten gevaren. 

Elke dag cappucino aan boord!

Prachtige tijd in de Bahama’s. De Bahama’s, dat had ik me nooit zo gerealiseerd, is een enorm uitgestrekte eilandengroep. De eilanden bestaan allen uit duinen met struikjes begroeid. Niet zo heel interessant. Ook niet heel erg mooi. Wat de Bahama’s zo mooi maakt, dat is de zee. 

Kleur!

Er zijn enorme “banks”, bestaand uit zand en kalksteen en koraalkoppen. Aan de randen van de banks liggen veel kleine en enkele grotere, bewoonde eilanden. Tussen die eilanden door kan je van de platen  naar de diepe oceaan varen. Die is dan daar wel meer dan 2000 meter diep! Bij de zgn “drop off” ,dat is de rand, waar je opeens geen diepte meer kunt meten, zit vis. 

Mahi Mahi

Wahoo, Mahi-Mahi. Dat soort exotische namen. Die vissen zijn enorm groot, worden voor consumptie gevangen.  Helaas is het ons nog niet gelukt zo’n eetbare vis te vangen. Wel, op ondieper water hebben we, of tenminste, heeft Harm, 5 kleinere, doch evengoed joekels van vissen gevangen.

Nassau grouper van 25 kilo!

 Hele mooie. Staan op de foto, maar we hebben ze weer teruggezet. Waren bang voor ciguatera. Dit is een toxine dat rifvissen kunnen hebben. Daar wordt je flink ziek van. En ja, je ziet het niet aan zo’n beest, of ie daar mee besmet is. 

Dat we die vissen terugzetten, dat konden vissers, die we dat vertelden niet geloven. Zo iets belachelijks hadden ze nog nooit gehoord. Zo zie je maar. Wat in Nederland gewoon is, is elders te gek voor woorden: als je de vis niet eet, had je hem altijd nog als aas kunnen gebruiken.

Cultureel gezien is er niet heel veel te beleven, op de Bahama’s. Wel hebben we een wedstrijd tussen traditionele zeilschepen  gezien.  Dat wel. Ze lagen geankerd: bij het startschot werden razendsnel de ankers opgetrokken en ging het voort.

Het is er dus vooral paradijselijk. Het water heeft alle kleurschakeringen van diepblauw via aquamarijn tot groengeel.  Je vindt er afgelegen ankerplekjes, waar je kunt snorkelen en zwemmen. 

We vonden er wonderlijke dieren zoals Iguana’s, die heel hard op je af kwamen rennen, als je ze ijsbergsla voerde. 

Iguana

Ook de grote Conchschelp kun je er vinden, als je ze omdraait zijn ze heel mooi oranjeroze aan de onderkant. De meeste waren opgeviste, lege exemplaren.  De beroepsvissers slaan er een gat in, om de spier te kunnen lossnijden. Dan komt er een lang slijmerig soort beest uit. We hebben het wel geprobeerd, maar het smaakte niet naar meer. Bij de enkele nog levende schelpen die je omdraaide zag je 2 oogjes, die op steeltjes staan. Keken je enigszins angstig aan.

Onderzijde levende conch; let op de twee oogjes op steeltjes.

Van Nassau, wat de hoofdstad is, zijn we zuidwaarts gevaren naar George Town op Great Exuma.  Hier zijn Joki en Ronnie 14 dagen gekomen, en met hetzelfde vliegtuig waarmee zij vertrokken kwam Harm aan. We hebben dus veel bezoek gehad. De Exuma’s worden druk bezocht door overwinterende Amerikanen en Canadezen. In George Town, wat een 3^e wereld indruk maakt, is een goede supermarkt, en je kan er water, diesel en gas kopen, allemaal zaken, die je nodig hebt. Een echte jachthaven is er niet. Iedereen ligt voor anker, en scheurt met kleine rubberbootjes met een 15 PK motortje over de baai heen en weer. Wij met onze Honda 2,3 PK waren daar wel wat jaloers op. Het motortje maakt een onheilspellend lawaai. 

Dit is een verloren zaak.

Lange afstanden naar een verder-weg-gelegen baaitje, tja, dat hebben we uiteindelijk moeten bezuren: het ding gaf de geest. Geen voortstuwing, alleen nog wat aarzelend, beslist verkeerd geluid kwam eruit. We waren net in een mooie lagune gearriveerd, waar het wemelde van de schildpadjes. Die dus maar eerst opgezocht en bekeken. Harm zei nog opgewekt: dan ga ik wel roeien. Ik dacht nog, nou-ou…  Maar gelukkig bleek er redding nabij: nog een andere dinghy  met 4 Amerikanen bleek naar de zelfde schildpadjes te kijken. Hen hebben we om een sleepje gevraagd, en ja hoor met een 15 PK was  dat natuurlijk geen probleem, zodat Harm uiteindelijk niet hoefde te roeien.

Joki vierde haar verjaardag op de boot. Vlaggetjes dus.

Joki 32 !

 Het was een stralende dag. En warm. Maar, ook hier is het  winter. Dat betekent, dat er soms een tijdje een harde wind waait. Je moet dan een beschutte plek zoeken, anders is het een voortdurend geschommel.

Toen Harm aan boord kwam, zijn we verder gezeild. Eerst naar Long Island, vervolgens naar Conception Island, daarna naar Rum Cay, waar we in een piepklein haventje gelegen hebben. Het opmerkelijke was, dat daar veel gevangen vis werd schoongemaakt. Vis resten gingen de haven in, waar wel 5-6 haaien op dit visafval afschoten: bloederig water en wervelende vinnen.  Het waren Nurse-Sharks, die ongevaarlijk heten te zijn. Maar er was ook een Bull-shark(3 meter) bij. Die kan wel kwaad. 

Bull shark met een kleine zuigvis in zeer ondiep water.

Er gaat van alles door je heen als je dat gefascineerd vanaf de steiger staat te bekijken.” Hier moet ik niet in het water vallen,” en”als ik ga zwemmen vanaf de boot kunnen ze er dus ook zomaar zijn”.  En “wat zijn het er veel en wat zitten ze ondiep”.

  Het havenkantoortje was gevestigd in een restaurant een klein stukje klimmen over een aangelegd duinpad. Boven een mooi gebouw. Bar, keuken, wit interieur. Hebben we heel leuk en lekker gegeten.

Helaas hebben we op Rum Cay opnieuw enkele kakkerlakken aan boord gekregen. Dus, de boot is geheel geschrobt, bespoten met gif en bestrooid met boorpoeder. We wachten het maar weer af.

Nu dan op de Turcs en Caicos eilanden. Qua natuur vergelijkbaar met de Bahama’s. 

Conception Island ( door Columbus zo genoemd ).

Een pleviersoort

Op het staartje van een depressie waarbij de wind van zuidoost via zuid naar noord/noordoost draaide, zijn we in 36 uur op Providenciales aangekomen. We hebben hard gevaren, steeds meer dan 7 nmijl per uur, wat hard is voor ons schip. T en C  zijn nog Engels. De havenmeester is heel erg Engels zelfs . Hij heeft een grote bos wit haar, kniekousen en een erg Brits accent. Om 5 uur ’s middags is er Happy Hour. ’s Morgens om 7.30 uur is er het weerbericht op het HAVEN-NETJE. Elk schip in en buiten de haven wordt opgeroepen om te vragen of ze luisteren. Er is weer een wasmachine en droger. Er zijn leesboekjes. Er is een ( koude) douche. Ook wordt je ’s morgens naar de supermarkt gereden.

Het leven is  vreselijk duur. We vielen half flauw van de prijs van een nieuwe BB motor. Gelukkig bleek er ook een 2^e handse te koop. Maar met deze ’nieuwe’ 2^e handse moesten we tot 2x toe terug omdat hij het niet goed deed. Uiteindelijk heeft Mister  Sjallah, de baas zelf, hem gerepareerd: een wat gezette man van een jaar of 45, die met een dikke sleutelbos rondliep, en de leerjongen voortdurend voordeed, wat die eigenlijk had moeten doen: de motor goed nakijken, de  motor schoonmaken, zodat hij glom, de motor goed invetten met een heel speciaal heel goed soort vet etc. Onze verkoper had dreadlocks en een grote pet op, sjokte rond om de bevelen van de baas op te volgen: zoek een tangetje, zoek een moertje, zoek een ringetje , zoek een poetsdoek, enzovoort en zo verder, en dat allemaal in de brandende middagzon. Overigens was  de organisatie van het bedrijf erg  rommelig. In de enorme werkplaats bevonden zich talloze motoren met overal nog bruikbare onderdelen in het rond verspreid. Een nog bruikbaar onderdeel werd dan van een andere motor afgehaald. Er lagen geen reserve onderdelen  ergens op een plank of zo. Maar goed. We hebben nu vertrouwen in onze gereviseerde Johnson 6 PK. We kunnen weer varen.

 Ook de ankerlier is aan vervanging toe: die blokkeert voordurend.  Casper heeft hem al X keer uit elkaar gehaald. Ook voor dit onderdeel van de boot moeten we iets verzinnen. Je kunt hier alleen maar peperdure elektrische ankerlieren kopen, en ook  In de VS waren de prijzen van een elektrische lier  ruim 2000 dollar! Het anker wordt vrijwel dagelijks gebruikt en zonder lier krijg je het anker niet makkelijk omhoog getrokken.

Een stuk waaier koraal aangespoeld op het strand.

 Overmorgen vertrekt Harm weer naar Nederland. Wij wachten op een goed moment om verder tegen de heersende winden in, naar het zuid-oosten te varen. Doel: de Dominicaanse Republiek.