Cabo Verde, vervolg

2010-11-23, Sao Vicente
Het is alweer het eind van ons verblijf op de Kaap Verden. Thijs en Nel hebben 2 zonnepanelen voor ons uit Nederland meegebracht. Helemaal verpakt in hout. Het was een hele toer om ze met de rubberbijboot aan boord te krijgen. Ondertussen bleek er aan de kade een hele rij plastic containers te staan, en wat we al vermoed hadden was waar: het was ONS water. Voor 12 euri’s is het met een klein roeibootje langszij gebracht en een voor een werden de containers in onze tank leeggegooid. Voor deze transactie tot stand gebracht was, hadden we al 3 dagen aan deze en gene gevraagd of we water konden krijgen. Werd steeds beloofd, maar de levering liet te wensen over.
Verschillende toeristen-shops probeerden hun waren aan de man te brengen, en behulpzaam te zijn aan de bootjesmensen. Van de jongen op deze foto een CD gekocht, die hij zelf had opgenomen. Was eigenlijk voor the YOUNGER GENERATION. Jaja. Wij hebben hem toch maar gesponsord.
Op Boa Vista, dat een heel droog eiland is, hadden we een taxichauffeur die Ivan heette en voortdurend foto’s maakte. Het bleek, dat het eiland heel ongewoon eruit zag, namelijk GROEN, omdat het 2 weken geleden geregend had. Normaliter viel er in het hele jaar maar een paar keer regen. Casper staat bij de enige Baobab boom van het eiland .
De tocht was in een 4 wheel drive en dat had je echt nodig, zo bonkig en stenig was de weg. We zagen allerlei aspecten van het eiland, van stranden tot steenvlaktes, van oases tot enorme zandduinen, zoals in de Sahara. Het eiland is erg arm. Ook was onze ankerplek vreselijk ver van de kant, zodat we met de bijboot heel ver naar de kant moesten varen. De laatste keer konden we echt niet met z’n vieren in de bijboot, want een kant van de opblaasboot zag er akelig slap uit. Vervolgens hebben Casper en Thijs een hele dag besteed aan het opplakken van grote plakkers op het lek. Tot hun diepe teleurstelling werd het er allemaal niet beter op. Er zit namelijk een oude scheur in het bootje, de eerste reparatie heeft het heel lang gehouden, maar lekt nu dus blijkbaar. Besloten is het probleem in Suriname verder te tackelen. Tot die tijd hebben we immers geen bijboot nodig.
Na een 24-uurs zeiltocht naar Sao Vicente, alwaar we nu in een haven liggen, de enige in het hele gebied, met weer alle westerse gemakken, zoals een steiger, elektra, water op de kant, Nederlands sprekende buren, die enorm geholpen hebben met de computer, kunnen we ons gaan richten op de laatste inkopen en voorbereidingen voor de overtocht. Maar eerst nog naar het eiland aan de overkant, Sao Antao, waar we met de ferry naar toe gaan.
Op Sao Antao een enorme wandeling gemaakt. Je ziet een opname van een vruchtbare krater op 1300m hoogte, waar we in afgedaald zijn en ook weer uit omhooggeklommen. Heel mooie wandeldag. Veel spierpijn ( de mannen niet) , dus de volgende dag weer rondtocht per auto: harde bankjes, buiten zitten in de laadbak van een Toyota pickup. Gelukkig wel met een zeiltje boven ons hoofd gespannen. Het is hier behoorlijk warm in de zon.( In Nederland gaat het sneeuwen horen we net?)
Het landschap fantastisch, ongerept, nauwelijks toerisme, alleen wat wandelaars. Nergens plastic zakjes rondslingerend. De wegen alle geplaveid met basalten steentjes, heel mooi, want basalt hebben ze zat, op deze vulcanische eilanden. Heel vriendelijke mensen. Bom dia, Bo tard, kreeg je de hele dag te horen.