De Atlantische Oceaan over naar Suriname

2010-12-14, Paramaribo.
2 dagen geleden, op zondag, zijn we in Paramaribo aangekomen. Voor anker gegaan bij een lange steiger, waar je aan kan landen met je rubberboot. Er lag daar nog een andere boot, met 2 Fransen erop, die uit Brazilie gekomen waren, 12 dagen erover gedaan. Nou wij ZEVENTIEN dagen. Prachtig weer overdag, met ’s avonds of ’s nachts buien. Squalls heten die, en ze ontstaan door temperatuurverschillen in het water, waardoor de warmere gedeelten een enorme stijging van warme lucht en waterdamp geven. Door het stijgen condenseert de waterdamp tot water; het condenseren levert warmte op, die de lucht verder doet stijgen. Dit geeft aanleiding tot enorm hoge bloemkoolwolken. In de nacht koelt alles af en storten de bloemkoolwolken in regen en veel wind naar beneden. Naar mate de tocht vorderde hadden we daar meer last van. Bij het begin van de oversteek hadden we te maken met tegenwind en tegenstroom, ten gevolge van een voorbijtrekkende depressie ten Noorden van ons. Hierdoor hadden we weliswaar niet te maken met harde wind, maar de passaat was er ook niet. Pas na ruim een week ging de passaat goed doorstaan. Tijdens harde regens is het gelukt om nog 50 liter water op te vangen. Hierdoor konden we onze watervoorraad aanvullen. Overdag was de temperatuur toch zeker wel in de buurt van de 30 ‘C. We hadden een systeem van om de beurt wachtlopen en slapen. Aanvankelijk was dat natuurlijk wennen, maar na een tijdje kwam je in een soort ritme. ’s Nachts minderden we zeil, zodat als er buien waren, dat de Genua ( het voorzeil) snel kon worden ingerold. We hadden 1 rif in het grootzeil. Ook hebben we een tijdje met 2 voorzeilen gevaren, een op de boom, een met een katrol-constructie op de uitgeboomde giek. Ging ook wel goed. Midden op de oceaan nog scheepvaart gehad, zodanig, dat er 4x een aanvaringskoers was, waarbij we moesten uitwijken.
Wat eten en drinken betreft: er was een minpuntje nl : de koelkast moest uitgezet worden. Ondanks de nieuwe zonnepanelen, die het heel goed deden, verbruikten we te veel stroom, vooral door het gebruik van de elektrische stuurautomaat. Die hebben we heel veel gebruikt. Als de wind te zacht was, kon de windpilot niet aan, die deed het gewoon niet.
Tja, er blijft in de tropen zonder koelkast niet veel goed. We waren na een tijdje totaal uitgegeten op gevulde eieren, ik kan ze niet meer zien. Komt ook omdat het de vraag was, hoe vers de eitjes waren toen we ze kochten, vraag dat maar eens even in je beste Portugees in een KaapVerdiaanse supermarkt. De boter ging stinken, de kaas was een bonk uitgelopen schimmel, alleen zakjes Parmezaanse kaas, die bleven goed. Ook tonijn is heel veel gegeten, wordt je ook zat. Pasta, afgewisseld met rijst, en af en toe een Frans blik confit de canard, dat was erg lekker. ’s Morgens startten we met cornflakes, en 1 x in de 3 dagen bakte ik een brood, met rozijnen erdoor. Beleg: pindakaas en jam. Gelukkig hadden we een enorme voorraad jus d’orange mee, ook tomaten hielden het heel lang vol, evenals courgettes en pompoenen. Veel blikjes genuttigd, dus.
Het zo lang achter elkaar varen , dag in dag uit, is heel goed gegaan. Ik had er van te voren toch wel tegen op gezien, maar de dagen schoven aaneen, en in je eigen kleine huishoudentje, wat het schip toch gewoon is, bleef je een beetje “doenig”en verder was er veel tijd om te lezen. s’Nachts luisteren naar muziek en kijken naar de sterren ( en of er een bui aankomt), af en toe eens even rond kijken naar andere schepen.
Na de hele reis over een diepte van 4-5 km te hebben gevaren, liepen we Suriname binnen langs een betonde geul van 4 meter diep, waarbij, ipv meeuwen prachtige fregatvogels op de tonnen zaten.

Gisteren bijna de hele dag besteed aan verkrijgen en laten afstempelen van een visum. Eerste indruk van Suriname: heel warm, heel aardige mensen, alles wat rommelig. Je kijkt je ogen uit, en vraagt je tegelijk af, waarom we zo weinig over het land geleerd hebben, vroeger op school.
.

Cabo Verde, vervolg

2010-11-23, Sao Vicente
Het is alweer het eind van ons verblijf op de Kaap Verden. Thijs en Nel hebben 2 zonnepanelen voor ons uit Nederland meegebracht. Helemaal verpakt in hout. Het was een hele toer om ze met de rubberbijboot aan boord te krijgen. Ondertussen bleek er aan de kade een hele rij plastic containers te staan, en wat we al vermoed hadden was waar: het was ONS water. Voor 12 euri’s is het met een klein roeibootje langszij gebracht en een voor een werden de containers in onze tank leeggegooid. Voor deze transactie tot stand gebracht was, hadden we al 3 dagen aan deze en gene gevraagd of we water konden krijgen. Werd steeds beloofd, maar de levering liet te wensen over.
Verschillende toeristen-shops probeerden hun waren aan de man te brengen, en behulpzaam te zijn aan de bootjesmensen. Van de jongen op deze foto een CD gekocht, die hij zelf had opgenomen. Was eigenlijk voor the YOUNGER GENERATION. Jaja. Wij hebben hem toch maar gesponsord.
Op Boa Vista, dat een heel droog eiland is, hadden we een taxichauffeur die Ivan heette en voortdurend foto’s maakte. Het bleek, dat het eiland heel ongewoon eruit zag, namelijk GROEN, omdat het 2 weken geleden geregend had. Normaliter viel er in het hele jaar maar een paar keer regen. Casper staat bij de enige Baobab boom van het eiland .
De tocht was in een 4 wheel drive en dat had je echt nodig, zo bonkig en stenig was de weg. We zagen allerlei aspecten van het eiland, van stranden tot steenvlaktes, van oases tot enorme zandduinen, zoals in de Sahara. Het eiland is erg arm. Ook was onze ankerplek vreselijk ver van de kant, zodat we met de bijboot heel ver naar de kant moesten varen. De laatste keer konden we echt niet met z’n vieren in de bijboot, want een kant van de opblaasboot zag er akelig slap uit. Vervolgens hebben Casper en Thijs een hele dag besteed aan het opplakken van grote plakkers op het lek. Tot hun diepe teleurstelling werd het er allemaal niet beter op. Er zit namelijk een oude scheur in het bootje, de eerste reparatie heeft het heel lang gehouden, maar lekt nu dus blijkbaar. Besloten is het probleem in Suriname verder te tackelen. Tot die tijd hebben we immers geen bijboot nodig.
Na een 24-uurs zeiltocht naar Sao Vicente, alwaar we nu in een haven liggen, de enige in het hele gebied, met weer alle westerse gemakken, zoals een steiger, elektra, water op de kant, Nederlands sprekende buren, die enorm geholpen hebben met de computer, kunnen we ons gaan richten op de laatste inkopen en voorbereidingen voor de overtocht. Maar eerst nog naar het eiland aan de overkant, Sao Antao, waar we met de ferry naar toe gaan.
Op Sao Antao een enorme wandeling gemaakt. Je ziet een opname van een vruchtbare krater op 1300m hoogte, waar we in afgedaald zijn en ook weer uit omhooggeklommen. Heel mooie wandeldag. Veel spierpijn ( de mannen niet) , dus de volgende dag weer rondtocht per auto: harde bankjes, buiten zitten in de laadbak van een Toyota pickup. Gelukkig wel met een zeiltje boven ons hoofd gespannen. Het is hier behoorlijk warm in de zon.( In Nederland gaat het sneeuwen horen we net?)
Het landschap fantastisch, ongerept, nauwelijks toerisme, alleen wat wandelaars. Nergens plastic zakjes rondslingerend. De wegen alle geplaveid met basalten steentjes, heel mooi, want basalt hebben ze zat, op deze vulcanische eilanden. Heel vriendelijke mensen. Bom dia, Bo tard, kreeg je de hele dag te horen.

Sal, Cabo Verde

2010-11-09, Sal, Cabo Verde
Nou we zijn er, 6 etmalen over 752 nMijl gedaan, is niet slecht. Wisselend sterke wind. Voeren weg met windkracht 6, vlagerig, langzaam maar zeker nam de wind af tot weer eigenlij k Te zacht, is ook weer niet goed. Eerst een stukje gemotord, maar daarmee kom je er niet, want dat verbruikt teveel diesel. Dus de Gennaker op de boom gezet, grootzeil helemaal uit zodanig, dat de boot niet onmiddellijk zou gijpen, en plat voor de wind naar het zuid-zuidwesten. Prachtige sterrenhemels, de laatste 4 dagen geen schepen meer gezien, en inderdaad went je lichaam aan die rare uren slapen en wakker zijn. Het is toch anders dan “dienst”doen, dat wacht lopen, want eigenlijk gebeurt er niets zenuwslopends en hoef je alleen maar wakker te zijn, eens eventjes te gaan staan om de horizon te scannen, de sterrenbeelden proberen te vinden ( lukt al een beetje, ik kan er al 4 plus de Poolster en Jupiter.) en dan weer een beetje te lezen of muziek te luisteren. Foto 1: vliegende vissen, lijken een soort laagvliegende vogeltjes, ze slalommen ook echt, duiken uit het water, soms hele groepen tegelijk, wittig van kleur en duiken dan weer in zee. Deze lagen aan dek. Ze waren al een beetje uitgedroogd en ook heel klein.
En nu zijn we er dan, bij de immigratiedienst een stempel in het paspoort gekregen, bij de havendienst geweest, altijd een heel ritueel. Daarna ben je INGEKLAARD en mag je 3 maanden in de rondte varen. Als je naar een ander eiland vertrekt krijg je je scheepspapieren weer terug ( die moet je afgeven) tegen betaling van 7 euri’s.
Impressies van een koffiepunt, was wat”vliegerig”, maar koffie was goed. Nederlands sprekende CaboVerdiaan ontmoet in de supermercado, die 22 jaar in Rotterdam had gewoond en gewerkt in de scheepvaart. Nu weer terug. Leuk gesprek. Het tempo ligt hier laag, iedereen loopt langzaam heupwiegend voorbij. Wij lopen echt te snel. Er is veel blauw op straat, wel 6-8 agenten gespot, zij hebben een rustig leventje hier, zijn heel behulpzaam; wel warm met donkerblauw pak en zware zwarte laarzen…, gummiknuppel en revolver in de gordel...
Vismarkt aan de kade: kleurig en Afrikaans. Erg aardige mensen trouwens, spreken soort Portugees, Wij zijn weer soepel overgestapt op bon dia en abrigado/a en ciao . 4 visjes gekocht voor een euro. Vanavond komt de WATERBOOT, die we gepaaid hebben; een klein visbootje met een enorm vat water erin plus 3 waterverkopers. Hoeven we zelf niet te slepen met watertankjes. Het is hier warm, 30’C Vanmorgen wat regen, nu weer zon. In de boot alle gordijntjes dicht en 2 Luchthappers opgehesen. Intussen hoor ik een propeller-vliegtuig, Van de inter-island vluchten. Casper verzucht dat dat hem aan zijn jeugd doet denken…

2010-10-26, Lanzarote
Sinds een week zijn we weer terug van een bezoek aan het Vaderland. Hebben ons geliefde kleinkind, Wies en Marc, Joki en haar vriend Ronnie en onze ouders weer gezien en uitgebreid gesproken. De hele familie Harms gezien bij de verjaardag van mijn vader, die een paar weken vroeger in Artis gevierd is. Gelogeerd bij Maria en verder verwend door al onze vrienden die we gezien en gesproken hebben. Geweldig. Ondertussen lag de boot veilig in Puerto Calero, opgepast door Harm en Tineke. In Nederland-terug-zijn wende weer snel. De krant ’s morgens met al het min of meer opbeurende nieuws, het weer natuurlijk, en het spreken van je moers taal. De vanzelfsprekende Yoghurt bij het ontbijt, Franse kaasjes en nootjes. Rosbief van de stiertjes van Thijs.
Intussen is de boot in en uit het water geweest, we hebben keihard gewerkt: het onderwaterschip van aangroei ontdaan en opnieuw in de antifouling gezet, ondertussen wonend op het schip. Gelukkig zijn we na 3 dagen weer te water gelaten. Hebben vervolgens in een naburig dorp een enorme lijst voedingsmiddelen voor de oversteek gekocht, die in 8 tassen gingen. Met een taxi terug aan boord, en daar voor alles een plaats gezocht. Van de honger zullen we niet omkomen. We hebben melkpoeder aangeschaft, want van yoghurt zou het wel niet meer komen. Melk en 5 zakken met cornflakes. Maar…, hier op Gomera kreeg ik van een mede-reizigster het recept om zelf yoghurt te maken. Je begint met een gekocht potje yoghurt. Gelijk geprobeerd. Morgen gaan we het resultaat proeven. Smaakt prima! Het recept van het brood van Phia, dat je niet hoeft te kneden, circuleert hier ook op de haven, tot volle tevredenheid. Mijn broden worden ook steeds beter, trouwens.
Omdat we al met al dus nog haast niets van Lanzarote gezien hadden, hebben we op zondagavond een last minute bustour geboekt, die langs de noordelijke highlights van het eiland ging. De hele bus zat vol Engelsen. We hoefden zelf niet te denken, alles was georganiseerd.
Het restaurantje op de foto was de eerste stop. Het is altijd even slikken, als je een varkenspoot uit de ham ziet steken, we eten dan ook vaak vegetarisch.
We werden naar een “tropische”tuin vervoerd, alwaar zich ook, tot onze verrassing, pinguins bevonden.
Vervolgens ging de tocht naar het hoogtepunt van de dag: een bezoek aan het huis van Cesar Manrique, een kunstenaar die zijn stempel heeft gedrukt op het eiland, en een soort Rudi van de Wint achtig park van zijn huis gemaakt heeft, gebruikmakend van onderaardse, door een vulkaanuitbarsting 4000 jaar geleden ontstane grotten.
Vandaag vertrekken we naar Gomera, waar we afhankelijk van de wind over 1 of 2 etmalen zullen aankomen . Alles is er klaar voor.
Het uploaden van het blogspot lukte niet op Lanzarote, vandaar dat we nu ons verslag van Gomera er vast maar bij doen. Vanuit Lanzarote zijn we tussen Fuerteventura en Lanzarote doorgevaren, een harde wind stond daar, die ook nog vreemd ronddraaide, rond en tussen die eilanden, met flinke klotsgolven als resultaat. Ik stond in mijn bloesje te sturen toen er opeens een brekertje over ons heen kwam, waarbij we totaal doorweekt werden. Later vonden we nog een uitgedroogd inktvisje op het dek liggen, moet toen gebeurd zijn. Stand van de zeilen aangepast: grootzeil bijgetrokken met 1 rif, en de kleine fok, ipv de Genua. Nu ging het beter. Halve wind voeren we, goede koers, ten noorden van Tenerife langs. Het zijn enorme afstanden hoor, 2 keer de afstand van Den Helder naar Lowestoft, Engeland. De 2e nacht kwamen we aan op Gomera. Het llijkt wel of we overal altijd net ’s nachts aankomen. Ging goed allemaal. Prachtige tocht langs Tenerife, met de Teide van 3700m hoog helemaal helder te zien.
In La Gomera in de Marina. Vandaag met de lijnbus naar de andere kant van het eiland gereden. Klein souveniertje gekocht van aandoenlijke oude baas. Van takjes en ijzerdraad gemaakt mandje. Waar het voor gebruikt gaat worden is nog de vraag. Maar dit mandje is in elk geval niet Made in China.

2010-09-27, vanuit Isla Graciosa
Na een voorspoedige zeiltocht vanuit Madeira, waarbij er weinig wind stond, de zee vrijwel vlak was met prachtige nachten met vrijwel volle maan, die glinsterend licht wierp over de zee, een prachtige sterrenhemel, en ook nog dolfijnen om de boot, een gevlekte soort, volgens het boek Atlantische dolfijnen,bereikten we in de avond de kust van de meest oostelijke Canarische eilanden. Het een aantal dagen achter elkaar doorvaren begint te wennen, gelukkig. Het in de donkerte aanlopen van een onbekende kust, brengt wel wat spanning met zich mee: zien we de rotsen, kunnen we de zeestraat vinden, branden de bakens die hier en daar op de rotsen staan, dat soort zorgen. We rekenden op de volle maan, maar helaas trokken er dikke wolken net op het moment suprême voor de maan. De wind was intussen aangewakkerd, maar nog geen zee had zich opgebouwd. Tussen de eilanden krijg je te maken met een tunnel-effect, waardoor de wind harder wordt. Onze windvaan-stuurinrichting doet het gelukkig goed, vooral bij harde wind. Bij zachte wind doet hij het minder goed. Gelukkig was er geen mist of regen, het was verder helder. De lichten van Lanzarote waren te zien, van Graciosa niet, want dat is onverlicht aan de noordkant, waar we vandaan kwamen. Het is ook niet meer dan een soort zandbak/asla, met kleine vulkaanheuvels erop, die je natuurlijk pas ziet overdag. Het maanlicht ging gelukkig weer schijnen, en we voeren de haven binnen, om 00.00u , waarbij we een lege plek aan de steiger vonden en vastlegden. Gelijk komt dan de politie aan boord, maar toen bleek dat we uit Holland kwamen, was het mañana. Nou dat vonden wij ook. Na 2,5 dag varen lekker gewoon naar bed.
De dagen erna het dorpje verkend. Het terras aan de haven werd ons vaste koffie-punt. Er bleek een evenement ophanden, waarbij de zeestraat overgezommen ging worden. Sfeertje als bij de Dam tot Dam loop, maar dan in badpak allemaal. Een bandje met chip om het been, en opzwepende muziek om de sfeer er goed in te krijgen. Ik verbaasde me over de massage-tafels midden op het plein, maar volgens Casper is dat ook zo bij een halve marathon, maar dan in een tent.
Met drie veerboten werden de honderden deelnemers naar Lanzarote gebracht, en vandaar zwommen ze terug. ( zeestraat: derde foto van boven links.) Allemaal oranje badmutsjes en crawlende armpjes, waarbij de afdwalers door kano’s werden begeleid.
Alleen maar witte huisjes, hier en daar een palm. Gekke hoedjes. Moeders die hun kinderen in bikini van school halen, dat soort dingen.
’s Avonds is het erg stil, zo stil, dat je hoort hoe vissen aan de boot knagen, ze eten de algen van het bootoppervlak af. Bij dag doen ze het ook, Casper heeft het zelf gezien. Het water is heel helder, je kunt de bodem op 4 meter diepte zien. Nu, nu we in Puerto Calero liggen in Lanzarote, horen we weer niets, hier zijn ze blijkbaar niet actief.
Het is hier weer Spaans sprekend, en door die Portugese periode,ook strakjes weer als we naar Cabo Verde gaan, was ik de helft van mijn opgehaalde Spaans al weer vergeten! Stuntelen dus.