2010-09-27, vanuit Isla Graciosa
Na een voorspoedige zeiltocht vanuit Madeira, waarbij er weinig wind stond, de zee vrijwel vlak was met prachtige nachten met vrijwel volle maan, die glinsterend licht wierp over de zee, een prachtige sterrenhemel, en ook nog dolfijnen om de boot, een gevlekte soort, volgens het boek Atlantische dolfijnen,bereikten we in de avond de kust van de meest oostelijke Canarische eilanden. Het een aantal dagen achter elkaar doorvaren begint te wennen, gelukkig. Het in de donkerte aanlopen van een onbekende kust, brengt wel wat spanning met zich mee: zien we de rotsen, kunnen we de zeestraat vinden, branden de bakens die hier en daar op de rotsen staan, dat soort zorgen. We rekenden op de volle maan, maar helaas trokken er dikke wolken net op het moment suprême voor de maan. De wind was intussen aangewakkerd, maar nog geen zee had zich opgebouwd. Tussen de eilanden krijg je te maken met een tunnel-effect, waardoor de wind harder wordt. Onze windvaan-stuurinrichting doet het gelukkig goed, vooral bij harde wind. Bij zachte wind doet hij het minder goed. Gelukkig was er geen mist of regen, het was verder helder. De lichten van Lanzarote waren te zien, van Graciosa niet, want dat is onverlicht aan de noordkant, waar we vandaan kwamen. Het is ook niet meer dan een soort zandbak/asla, met kleine vulkaanheuvels erop, die je natuurlijk pas ziet overdag. Het maanlicht ging gelukkig weer schijnen, en we voeren de haven binnen, om 00.00u , waarbij we een lege plek aan de steiger vonden en vastlegden. Gelijk komt dan de politie aan boord, maar toen bleek dat we uit Holland kwamen, was het mañana. Nou dat vonden wij ook. Na 2,5 dag varen lekker gewoon naar bed.
De dagen erna het dorpje verkend. Het terras aan de haven werd ons vaste koffie-punt. Er bleek een evenement ophanden, waarbij de zeestraat overgezommen ging worden. Sfeertje als bij de Dam tot Dam loop, maar dan in badpak allemaal. Een bandje met chip om het been, en opzwepende muziek om de sfeer er goed in te krijgen. Ik verbaasde me over de massage-tafels midden op het plein, maar volgens Casper is dat ook zo bij een halve marathon, maar dan in een tent.
Met drie veerboten werden de honderden deelnemers naar Lanzarote gebracht, en vandaar zwommen ze terug. ( zeestraat: derde foto van boven links.) Allemaal oranje badmutsjes en crawlende armpjes, waarbij de afdwalers door kano’s werden begeleid.
Alleen maar witte huisjes, hier en daar een palm. Gekke hoedjes. Moeders die hun kinderen in bikini van school halen, dat soort dingen.
’s Avonds is het erg stil, zo stil, dat je hoort hoe vissen aan de boot knagen, ze eten de algen van het bootoppervlak af. Bij dag doen ze het ook, Casper heeft het zelf gezien. Het water is heel helder, je kunt de bodem op 4 meter diepte zien. Nu, nu we in Puerto Calero liggen in Lanzarote, horen we weer niets, hier zijn ze blijkbaar niet actief.
Het is hier weer Spaans sprekend, en door die Portugese periode,ook strakjes weer als we naar Cabo Verde gaan, was ik de helft van mijn opgehaalde Spaans al weer vergeten! Stuntelen dus.