2010-07-14, Quiberon.
Opnieuw een klein verslag van de wederwaardigheden op de ABEL. In plaats van Zuid-Bretagne leek het hier wel het Caraibisch gebied de laatste weken, en je vraagt je dan ook af, waarom je daar helemaal naar toe zou gaan. Intussen weten we dat weer, het kan ook hier slechter zijn. De zonnebrillen kunnen af en we liggen nu alweer een dag of 5 in Port Haliguen, op het schiereiland Quiberon. Het is 17’ C.
Op Hoëdic, een klein eilandje voor de kust hebben we een aantal dagen in een piepklein droogvallend haventje doorgebracht. Er lag een hele meute bootjes en er hing een campingsfeerje. Er kwam steeds een scheepje bij, waarbij je je afvroeg, waar die dan in vredesnaam nog liggen moest, maar steeds lukte dat dan weer.
Harm aan de telefoon gehad in Mongolië: had daar vernomen dat Nederland in de finale zat. Zijn trektocht zit erop. Hij maakt daar nu nationale feestdagen mee in een klein dorpje Er zijn paardenrennen met jongens van 9 jaar erop, die nog licht van gewicht zijn. Hij logeert in een doktersgezin, waar hij vertroeteld wordt, naar ik begreep, net als thuis.
Wij brachten de dagen door met schelpen zoeken bij eb en snorkelen als het vloed was. Op het eilandje diverse winkeltjes, bakker, supermarkt. Zelfs visafslag bestaande uit weegschaal en wat kisten vis, die vers vanuit zee aangeleverd werden. Kortom, alles wat je nodig hebt. We zijn daar dan ook alleen maar weggegaan omdat het weer omsloeg en we daardoor van ons achter-anker losraakten. Na enig gehannes met de 2 ankers waaraan we vastlagen, plaatsgemaakt voor anderen. Nu dan in Quiberon, in afwachting van het bezoek van Wies, Marc en Brechtje. Het waait windkracht 6-7, en de havenmeester twijfelt of het vuurwerk dat vanavond afgestoken zal gaan worden wel doorgang kan vinden.
Intussen zijn de Franse schoolvakanties begonnen, en slaan we in angstige verwachting de in het vooruitzicht gestelde enorme drukte gade. Gelukkig stelt het allemaal niet zoveel voor, als je Vlieland en Terschelling in de zomer gewend bent.

2010-07-03, Noirmoutier, de Vendeé.
Vandaag Bretagne weer uitgezeild. In de Golfe du Morbihan een paar rustige gezapige dagen. Heel kleine eilandjes, met zeer kleine winkeltjes, met daarin 1x per week enkele vissen in de aanbieding. Achter de vis zie je nog net een paar gasflessen. Hier in Frankrijk, dat is nu wel duidelijk, is niet aan lichtgewicht gasflessen van BP te komen. Ook andere plastic flessen gaan niet, passen niet op onze aansluiting. Dat wordt straks nog zeuren. Maar, gekeken op internet. In Spanje gaat het wel lukken. Frankrijk is nu eenmaal in een aantal opzichten een chauvinistisch land. Camping Gaz is Frans, dus waarom zou je nog andere merken voeren?
We hebben veel voor anker gelegen en gezwommen. Het was hier erg heet. Ik hoorde dat dat in het Vaderland ook zo is. In de TELEGRAAF lazen we dat er zelfs een nationaal hitteplan in het leven is geroepen voor zomerse/tropische dagen.
In Croisic wordt zout gewonnen in zoutpannen. Het zijn kleine veldjes, met dijkjes ertussen waar je op kunt lopen. Het zoute water wordt in kleine laagjes binnengelaten, verdampt dan, en achter blijft een zoutlaag, die met lange zwiepende stokken met een plank eraan aangeharkt wordt, op hopen wordt geveegd, en dan met kruiwagens weggerold wordt. Overal langs de kant van de weg stalletjes met zout. Een beetje donkerig zout, wat nattig ook. In je zout-molen doet het het niet.
De warmte hebben wij ook mogen ervaren in een gehuurde Twingo, zonder airco, waarmee we van Croisic naar Jan en Phia in Les Landes zijn gereden. We hadden de afstand wat onderschat. Bleken meer dan 1100 km te hebben gereden in 2 dagen! Maar het was heel gezellig. Ik heb praktisch onderricht gehad in brood bakken, en we hebben van dichtbij het uitvliegen van jonge zwaluwen uit hun nest boven de eettafel in de “au vent” kunnen observeren. Eentje durfde het grote avontuur van op eigen wieken gaan nog niet aan, en was als een speer weer terug in het nest, nadat z’n ouders hem er min of meer hadden uitgegooid. Er zijn natuurlijk menselijke parallellen in zulk gedrag.
Voorts hebben we vernomen dat Oranje goed gaat, en in de halve finale zit.
Omdat het zo langzamerhand tijd wordt om nog verder zuidelijk te gaan, heb ik mijn SPAANSE LES weer ter hand genomen. Weer, want vorig jaar was het allemaal wel erg in de benen gezakt.
Maar eerst komen Wies, Marc en Brechtje nog een weekje meevaren op de boot.