2010-10-26, Lanzarote
Sinds een week zijn we weer terug van een bezoek aan het Vaderland. Hebben ons geliefde kleinkind, Wies en Marc, Joki en haar vriend Ronnie en onze ouders weer gezien en uitgebreid gesproken. De hele familie Harms gezien bij de verjaardag van mijn vader, die een paar weken vroeger in Artis gevierd is. Gelogeerd bij Maria en verder verwend door al onze vrienden die we gezien en gesproken hebben. Geweldig. Ondertussen lag de boot veilig in Puerto Calero, opgepast door Harm en Tineke. In Nederland-terug-zijn wende weer snel. De krant ’s morgens met al het min of meer opbeurende nieuws, het weer natuurlijk, en het spreken van je moers taal. De vanzelfsprekende Yoghurt bij het ontbijt, Franse kaasjes en nootjes. Rosbief van de stiertjes van Thijs.
Intussen is de boot in en uit het water geweest, we hebben keihard gewerkt: het onderwaterschip van aangroei ontdaan en opnieuw in de antifouling gezet, ondertussen wonend op het schip. Gelukkig zijn we na 3 dagen weer te water gelaten. Hebben vervolgens in een naburig dorp een enorme lijst voedingsmiddelen voor de oversteek gekocht, die in 8 tassen gingen. Met een taxi terug aan boord, en daar voor alles een plaats gezocht. Van de honger zullen we niet omkomen. We hebben melkpoeder aangeschaft, want van yoghurt zou het wel niet meer komen. Melk en 5 zakken met cornflakes. Maar…, hier op Gomera kreeg ik van een mede-reizigster het recept om zelf yoghurt te maken. Je begint met een gekocht potje yoghurt. Gelijk geprobeerd. Morgen gaan we het resultaat proeven. Smaakt prima! Het recept van het brood van Phia, dat je niet hoeft te kneden, circuleert hier ook op de haven, tot volle tevredenheid. Mijn broden worden ook steeds beter, trouwens.
Omdat we al met al dus nog haast niets van Lanzarote gezien hadden, hebben we op zondagavond een last minute bustour geboekt, die langs de noordelijke highlights van het eiland ging. De hele bus zat vol Engelsen. We hoefden zelf niet te denken, alles was georganiseerd.
Het restaurantje op de foto was de eerste stop. Het is altijd even slikken, als je een varkenspoot uit de ham ziet steken, we eten dan ook vaak vegetarisch.
We werden naar een “tropische”tuin vervoerd, alwaar zich ook, tot onze verrassing, pinguins bevonden.
Vervolgens ging de tocht naar het hoogtepunt van de dag: een bezoek aan het huis van Cesar Manrique, een kunstenaar die zijn stempel heeft gedrukt op het eiland, en een soort Rudi van de Wint achtig park van zijn huis gemaakt heeft, gebruikmakend van onderaardse, door een vulkaanuitbarsting 4000 jaar geleden ontstane grotten.
Vandaag vertrekken we naar Gomera, waar we afhankelijk van de wind over 1 of 2 etmalen zullen aankomen . Alles is er klaar voor.
Het uploaden van het blogspot lukte niet op Lanzarote, vandaar dat we nu ons verslag van Gomera er vast maar bij doen. Vanuit Lanzarote zijn we tussen Fuerteventura en Lanzarote doorgevaren, een harde wind stond daar, die ook nog vreemd ronddraaide, rond en tussen die eilanden, met flinke klotsgolven als resultaat. Ik stond in mijn bloesje te sturen toen er opeens een brekertje over ons heen kwam, waarbij we totaal doorweekt werden. Later vonden we nog een uitgedroogd inktvisje op het dek liggen, moet toen gebeurd zijn. Stand van de zeilen aangepast: grootzeil bijgetrokken met 1 rif, en de kleine fok, ipv de Genua. Nu ging het beter. Halve wind voeren we, goede koers, ten noorden van Tenerife langs. Het zijn enorme afstanden hoor, 2 keer de afstand van Den Helder naar Lowestoft, Engeland. De 2e nacht kwamen we aan op Gomera. Het llijkt wel of we overal altijd net ’s nachts aankomen. Ging goed allemaal. Prachtige tocht langs Tenerife, met de Teide van 3700m hoog helemaal helder te zien.
In La Gomera in de Marina. Vandaag met de lijnbus naar de andere kant van het eiland gereden. Klein souveniertje gekocht van aandoenlijke oude baas. Van takjes en ijzerdraad gemaakt mandje. Waar het voor gebruikt gaat worden is nog de vraag. Maar dit mandje is in elk geval niet Made in China.

2010-09-27, vanuit Isla Graciosa
Na een voorspoedige zeiltocht vanuit Madeira, waarbij er weinig wind stond, de zee vrijwel vlak was met prachtige nachten met vrijwel volle maan, die glinsterend licht wierp over de zee, een prachtige sterrenhemel, en ook nog dolfijnen om de boot, een gevlekte soort, volgens het boek Atlantische dolfijnen,bereikten we in de avond de kust van de meest oostelijke Canarische eilanden. Het een aantal dagen achter elkaar doorvaren begint te wennen, gelukkig. Het in de donkerte aanlopen van een onbekende kust, brengt wel wat spanning met zich mee: zien we de rotsen, kunnen we de zeestraat vinden, branden de bakens die hier en daar op de rotsen staan, dat soort zorgen. We rekenden op de volle maan, maar helaas trokken er dikke wolken net op het moment suprême voor de maan. De wind was intussen aangewakkerd, maar nog geen zee had zich opgebouwd. Tussen de eilanden krijg je te maken met een tunnel-effect, waardoor de wind harder wordt. Onze windvaan-stuurinrichting doet het gelukkig goed, vooral bij harde wind. Bij zachte wind doet hij het minder goed. Gelukkig was er geen mist of regen, het was verder helder. De lichten van Lanzarote waren te zien, van Graciosa niet, want dat is onverlicht aan de noordkant, waar we vandaan kwamen. Het is ook niet meer dan een soort zandbak/asla, met kleine vulkaanheuvels erop, die je natuurlijk pas ziet overdag. Het maanlicht ging gelukkig weer schijnen, en we voeren de haven binnen, om 00.00u , waarbij we een lege plek aan de steiger vonden en vastlegden. Gelijk komt dan de politie aan boord, maar toen bleek dat we uit Holland kwamen, was het mañana. Nou dat vonden wij ook. Na 2,5 dag varen lekker gewoon naar bed.
De dagen erna het dorpje verkend. Het terras aan de haven werd ons vaste koffie-punt. Er bleek een evenement ophanden, waarbij de zeestraat overgezommen ging worden. Sfeertje als bij de Dam tot Dam loop, maar dan in badpak allemaal. Een bandje met chip om het been, en opzwepende muziek om de sfeer er goed in te krijgen. Ik verbaasde me over de massage-tafels midden op het plein, maar volgens Casper is dat ook zo bij een halve marathon, maar dan in een tent.
Met drie veerboten werden de honderden deelnemers naar Lanzarote gebracht, en vandaar zwommen ze terug. ( zeestraat: derde foto van boven links.) Allemaal oranje badmutsjes en crawlende armpjes, waarbij de afdwalers door kano’s werden begeleid.
Alleen maar witte huisjes, hier en daar een palm. Gekke hoedjes. Moeders die hun kinderen in bikini van school halen, dat soort dingen.
’s Avonds is het erg stil, zo stil, dat je hoort hoe vissen aan de boot knagen, ze eten de algen van het bootoppervlak af. Bij dag doen ze het ook, Casper heeft het zelf gezien. Het water is heel helder, je kunt de bodem op 4 meter diepte zien. Nu, nu we in Puerto Calero liggen in Lanzarote, horen we weer niets, hier zijn ze blijkbaar niet actief.
Het is hier weer Spaans sprekend, en door die Portugese periode,ook strakjes weer als we naar Cabo Verde gaan, was ik de helft van mijn opgehaalde Spaans al weer vergeten! Stuntelen dus.